Het viel me vandaag weer op: vorst doet iets met de geur. Het lijkt allerhande luchtjes uit te sluiten, waardoor je alleen nog maar pure, frisse lucht inademt. Hoewel.. terwijl ik die frisse lucht stond op te snuiven rook ik er toch wat andere herkenbare luchtjes doorheen. Vanuit de polder kun je ineens het kuilgras van de boerderijen aan de Kattenbroekerdijk ruiken, zo’n 800 meter verderop. Vroeger toen gier nog gewoon werd uitgereden op koude dagen kreeg je dat er ook nog bij cadeau, zo herinnert mijn neus zich. En verderop wordt koffie gezet: de geur lijkt veel directer, net als de maaltijd die aan de overkant wordt bereid. Hutspot, geen misverstand daarover.
Maar wat ik vooral ruik, of wil ruiken, is de belofte van schaatsen op natuurijs. De geuren die daaraan vooraf gaan zijn onderdeel van de voorpret, net als de prachtige oranje ijsluchten die op de vaart voor ons huis nu al weerspiegelen in dat enkele centimetertje natuurijs. Die voorpret heb ik vast binnen. En als de vorst toch niet doorzet, dan reis ik gewoon vrijdag volgens plan af naar de Weissensee. Die belofte van schaatsen wordt voor mij hoe dan ook waargemaakt, al moet ik er een beetje voor valsspelen.
Comments